Het is forbesbij…

Verbazing alom, althans…ik was alleen toen ik het bericht las, dus de verbazing beperkte zich tot mijn eigen persoontje, maar daar was de verbazing niet minder om. Waarom? Hierom… ‘Loon journalist hoger bij online succes’.

Forbes is in Nederland vooral bekend van de ‘rijken-der-aarde-lijstjes‘. Wellicht denkt iedere webredacteur van Forbes nu ook aan de lijstje toegevoegd te worden, mits er maar veel publiek je teksten doorneemt. Maar het lijkt me onwaarschijnlijk…kijk maar even naar de rijkste tien:

Uiteraard plaats ik nu zo opvallend veel afbeeldingen om maar meer ‘traffic’ ‘unieke bezoekers’ etc. naar mijn site te trekken. Ik ben vast aan het oefenen, straks voor een mogelijke sollicitatie bij Forbes. Dat doe ik pas wanneer de nood écht aan de man is, en ik m’n principes opzij moet zetten in ruil voor (goed of slecht) brood op de plank. Of het goed of slecht brood wordt, dat heb je dus zelf in de hand, bij Forbes althans.

Waarom lijkt het mij niks om onder die werkomstandigheden te werken? Dat zal ik uitleggen,  maar eerst even de volgende punten op een rij:

– iedere redacteur bij Forbes moet nu een weblog bijhouden (hoe meer je gelezen wordt, hoe meer je verdient…zelfs tot je persoonlijke weblog aan toe blijkbaar)

– Mocht je niet genoeg ‘traffic’ binnenhalen…en je bent slechts in dienst als webredacteur, dan ben je in feite een Forbes vrijwilliger. In feite verdien je niets, net als sommige bloggers bij The Huffington Post.

Dit valt te lezen op de website van Businessinsider.com. Mattew Flamm is een verslaggever voor Crain’s New York Business. Hij wijst ook nog even op de volgende punten die gaan veranderen bij Forbes.

Wanneer je de ‘social-media’ als Amerikaans tijdschrift en website nú nog moet leren kennen dan loop je per definitie achter, er is eigenlijk weinig nieuws aan het promoten van verhalen via sociale media. Een platform op de Forbes website waarop adverteerder advertorials kunnen plaatsen…hoe schat je je publiek in? Zullen ze al die artikelen uitgebreid gaan lezen en dan direct die producten kopen? Wellicht voorbarig en wat cynisch..maar ik zie het zo 1-2-3 niet gebeuren (en nee ook 4-5-6 niet).

Dan het ‘participatory story building’, lijkt mij een vorm van ‘civic-journalism‘. Sterker nog…er is anno 2010 niets vernieuwends aan dat participerende…er werd in 2003 al over geschreven, zo valt hier te lezen.

Goed, dat wat betreft de bezwaren wat betreft salariëring en ‘oude’ vernieuwingen.

Het grootste punt van kritiek op de werkwijze gaat mij om de kwaliteit van berichtgeving. Zoals helemaal bovenaan al te lezen viel in het Volkskrant artikel: “Geen lange ingewikkelde analyses meer die niemand leest.” Ja, als je het zo stelt maakt het natuurlijk niks uit dat die analyses zullen verdwijnen, want niemand leest ze. Grappig, aangezien de site van de Volkskrant en de VK-blog boordevol analyses staat. Maar het is waarschijnlijk sarcastisch bedoeld, daar gaan we althans maar vanuit.

In een ideale situatie wordt er alleen nog geschreven wat ‘de lezer’ interessant vindt. Hoe bepaal je dat? Lezersonderzoek? Kán….maar wanneer er een groot schandaal speelt, dat ingewikkeld ligt en zich niet in twee alinea’s incl. afbeelding en infographic laat uitleggen, is die doelgroep geïnteresseerd in een lang uitgebreid verhaal (omdat dat noodzakelijk is om het verhaal te begrijpen)? Waarschijnlijk is er nog altijd wel een deel dat hierin interesse toont, maar is dat deel groot genoeg om het salaris desbetreffende redacteur voor die maand veilig te stellen?

Ik stel mij nu de vraag of Forbes eerder dan nooit rekening hield met de doelgroep, en of de website nooit bezocht werd? Het lijkt mij stug. Je maakt nieuws, en daarin is ‘het publiek’, een bepaalde doelgroep, volgens mij altijd geïnteresseerd in. Omdat het nieuws ‘nieuw’ is.

Overigens bestaat er volgens mij niet zoiets als ‘het publiek’ ‘de lezer’ ‘het volk’ etc. Natuurlijk kun je wel een bepaald blad/programma/site maken met een bepaalde doelgroep in je achterhoofd, waar je je keuzes wat betreft vorm en inhoud op afstemt. Maar je zult altijd  mensen hebben en houden die ook geïnteresseerd zijn, die in eerste instantie niet tot de bedoelde doelgroep behoren. Die lijkt Forbes nu in die zogenaamde vernieuwingsdrift van zich te vervreemden.

Maar mocht de site nu beter bezocht worden, mocht er gigantisch veel artikelen goed gelezen worden. Gaat dit ook gevolgen hebben voor het tijdschrift? Hoe bepaal je daar trouwens welke verhalen wél en niet gelezen worden? Ga je bij elke zaak waar Forbes verkocht wordt een enquêteur neerzetten om iedere koper van het blad te vragen welke verhalen hij wel, en welke hij niet zal lezen? Daar worden dan de namen van desbetreffende auteurs bijgezocht, en zo bepaal je je salaris van een tijdschriftmedewerker. Dit is in feite precies wat er gebeurt, maar dan voor de website van Forbes.

Gevolg is volgens mij, doordat de aard, lengte en type van het nieuws op de site zal gaan veranderen, Forbes in plaats van ‘de lezer meer bij Forbes betrekken’ het tegenovergestelde bereikt. Een merk dat wellicht minder misstanden aan de kaak kan stellen omdat redacteuren gaan twijfelen of ‘hun publiek’ daar wel op zit te wachten. Meer ‘nice to know’ en minder ‘need to know’ op deze manier. Forbes als ‘zakenglossy-website’ in plaats van de ”Home Page for the World’s Business Leaders’ zoals Forbes.com zelf meldt.

De werkomstandigheden van webredacteuren, in Amerika althans…zijn bij bepaalde sites verre van ideaal, zo valt ook hier te lezen.

Toch doet Forbes een nog forsere duit in het zakje, of voor sommige redacteuren juist geen duit, door het salaris af te laten hangen van de gelezen artikelen. Nieuwsverschraling lijkt het gevolg. En dat is toch enigzins apart, het was in eerste instantie nooit de bedoeling van de journalist die op internet actief was…

via: Volkskrant.nl

Dat was vroeger…vroeger was niet alles beter, maar sommige dingen wel.